-
Een korte Nieuw Niks geschiedenis
Vanaf 2007 werken bassiste Mick Paauwe en slagwerker Arend Niks samen aan muziektheaterproducties, waar de muziek een belangrijke rol in speelt.
Na het maken van ‘Welkom in Minnertsga’ in 2011 met de actrices Marisa van Eyle en Roos Drenth (tekst geert Lageveen, regie Gijs de Lange) voor de parade van 2011 besloten zij om onder de naam Nieuw Niks als collectief te gaan werken en per productie favoriete schrijvers, regisseurs en acteurs uit te nodigen om samen muziektheater te maken (iets wat zij tot dan toe uiteindelijk ook al deden).
Bij Orkater maakten zij eerder met Ria Marks en Paul van der Laan de voorstellingen: ‘Koud meisje’ en ‘Ik beloof dat ik onvoorzichtig zal zijn’.
Hierna maakten zij ‘Ketwoemun’ met actrice Mirjam Stolwijk op een tekst van Rick van den Bosch.
In deze voorstellingen heeft de muziek altijd een sturende rol gehad en waren beide musici continu op de vloer bij de scène betrokken.In de eerste Nieuw Niks’ Paradevoorstelling ‘Overlast’ wordt samengewerkt met acteur Rogier In ‘t Hout, regisseur Gijs de Lange en de schrijvers Peer Wittenbols, Nathan Vecht, Peter van de Witte, Leopold Witte, Claudia Jong, Jibbe Willems en Gerardjan Rijnders.
De eerste avondvullende Nieuw Niks voorstelling de ‘welkom-trilogie’ wordt gemaakt door dezelfde groep die ‘Welkom in Minnertsga’ maakte.
Merijn Schilte maakt de decors en Guido Hagen en Dieuwke le Feber doen de techniek.Over de muziek:
“Wij zijn in de loop der jaren als duo een ‘minimale input – maximale output’ theaterorkest geworden. Vanuit de overtuiging dat alles ‘echt’ moet zijn op het podium blijven wij ver van computers en sequencers. Het meest geavanceerde apparaat dat we gebruiken is een loopmachine, die we alleen gebruiken als de loops ook op het podium worden ingespeeld. Dit heeft geresulteerd in een manier van componeren en spelen waarbij de muziek een grootheid suggereert die er in instrumentatie totaal niet is. Daarnaast is het vinden van de juiste instrumentatie in een setting waarin geen plek is voor echte muziekinstrumenten, bijvoorbeeld in een Friese huiskamer, een specialisatie aan het worden.
In de trilogie komen beide methodes volop aan bod door het bestaan van twee realiteiten op het podium. Als we in de scène staan zullen we het moeten doen met de aanwezige rekwisieten. Bij de gebruikte zorgvuldige vormgeving ben je dan al blij met een pan en een pingpongbal. Als de scène concert geworden is kunnen we onze echte instrumenten volop benutten. Marisa en Roos zijn dan extra bandleden.
Wij streven naar een situatie waarbij het publiek gelijkwaardige spelers op het podium ziet. Zonder de ambitie te hebben om acteur te zijn werken we hier intensief aan. Doordat Gijs en Geert ons inmiddels behoorlijk kennen kunnen we zonder gekunstelde constructies deelnemen aan spel. In ‘Welkom in Minnertsga’ had Geert voor Mick heel efficiënt de rol van niet-sprekende autistische zus geschreven en voor mij die van vlotte Rotterdamse plurk. Het is natuurlijk niet goed voor je ego, maar leuk om te doen is het wel.”
